De Camino riep mij al jaren. DIE pelgrimstocht waarover je anderen enthousiast hoorde verhalen, een avontuurlijke tocht van bezinning en plezier.
Op mijn eerste Camino ging ik bewust alleen op pad. Fysiek goed voorbereid met eindelijk tijd en aandacht voor mezelf en de geografische afstand die mij zou helpen helder te krijgen waarom ik steeds in dezelfde valkuilen liep en waarom ik dat niet kon veranderen. In het kerkje van Saint Jean Pied de Port plaatste ik mijn intentie, in de hoop antwoorden op mijn vragen te krijgen. Verwachtingsvol vertrok ik de volgende morgen, de Pyreneeën over.
Toentertijd was ik manager van een groot team in een continu veranderende organisatie, had ik veel verantwoordelijkheden, werkte extra uren en hield ik ook privé veel ballen in de lucht. Mijn motto was “niet zeuren, plezier houden en gewoon doorgaan”, een mechanisme dat me altijd verder had geholpen in mijn leven. Als ras ‘positivo’ onderschatte ik de jarenlange overbelasting. Bovendien wilde ik niet al te diep graven, bang voor die inzichten die me mogelijk zouden dwingen mijn leven anders in te richten.
En daar liep ik dan op het befaamde pad, echter ik liep niet, zoals ik me voorgenomen had rustig van het hier en nu te genieten, maar rende ik in hoog tempo van etappe naar etappe. Ik stond nog steeds “aan”, gericht op de buitenwereld.
Toen gebeurde er iets wonderlijks.
Ik was wederom vroeg opgestaan, klaar voor de volgende etappe en liep door de straten van een nog ontwakend Logroño. Eenmaal buiten de stad blokkeerde mijn linkerbeen, ik kon van de pijn geen stap meer verzetten. Ik zeeg neer op het eerste de beste bankje en wachtte af, in de hoop dat de pijn af zou nemen en ik verder kon lopen, met maar 1 gedachte: doorgaan! En zo sleepte ik me van bankje naar bankje, totdat ik zwaar teleurgesteld moest concluderen dat verder lopen geen optie was.
Ook de dag erna veranderde er niets, de pijn bleef aanhouden en ik besloot uiteindelijk om te stoppen, eerder naar huis dan gehoopt, wat een teleurstelling!
De volgende dag reisde ik naar Bilbao in afwachting van mijn vlucht naar huis en daar gebeurde iets bijzonders: de pijn verdween spontaan en kon weer normaal lopen. Gefrustreerd en in verwarring vloog ik naar huis.
Eenmaal in Amsterdam wilde ik deze ervaring snel achter me laten, de herinnering was te pijnlijk en ik schaamde me omdat ik geen verklaring kon geven. Ik pakte mijn hectische leven weer op.
Drie maanden later kreeg ik een zware burn-out, dat had ik niet aan zien komen.. Mijn lichaam kwam letterlijk tot stilstand terwijl mijn hersenen nog op volle toeren doordraaiden. Ik moest door, mijn verantwoordelijkheden, deze kon ik toch niet zomaar uit mijn handen laten vallen. Ik had alle signalen genegeerd.
Wat had het mij geholpen als ik op de Camino een coach had gehad, die mij had geprikkeld en gestimuleerd zodat ik tot inzicht kon komen. Mij echt open had laten staan voor het antwoord op mijn gestelde vragen daar in het kerkje.. want het antwoord kwam wel, alleen niet in de gewenste vorm, een geblokkeerd been.
Ik heb tijdens mijn burn-out letterlijk stil moeten staan en na kunnen denken over hoe nu verder.
Ik heb coaches gevonden die mij veel Aha momenten gaven en de moed en vertrouwen om dingen te veranderen. Die ballast uit mijn rugzak te gooien die mij niet meer niet meer diende en mijn leven vormgeven zoals dat bij mij past.
Ik loop nu mijn heldenpad, ik heb mijn baan opgezegd en The Hero’s Path opgericht.
Want wat is heerlijker te doen wat van nature bij je past, met een rugzak om het avontuur tegemoet en een stukje mee te mogen lopen op jouw heldenpad?
